Αντίσταση: γιατί και πώς
Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων. Σε κάθε εποχή, οι καταπιεσμένοι αντιμετώπιζαν τους καταπιεστές τους, πότε με ανοιχτή σύγκρουση και πότε με υπόγεια αντίσταση. Σήμερα, στην εποχή του ύστερου καπιταλισμού, η εργατική τάξη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή πρόκληση: να σπάσει τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης και να οικοδομήσει μια νέα κοινωνία.
Η ενεργός συμμετοχή της εργατικής τάξης δεν είναι απλώς μια επιλογή - είναι η μόνη οδός προς την απελευθέρωση. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς το διακήρυξαν ξεκάθαρα: "Η χειραφέτηση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης". Αυτή η φράση δεν είναι ένα κενό σύνθημα, αλλά η πεμπτουσία της επαναστατικής θεωρίας και πράξης.
Η Αναγκαιότητα της Συλλογικής Δράσης
Σε έναν κόσμο όπου το κεφάλαιο κυριαρχεί, η ατομική αντίσταση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Οι εργάτες, μεμονωμένα, είναι αδύναμοι μπροστά στη συντριπτική δύναμη των καπιταλιστών που ελέγχουν τα μέσα παραγωγής. Μόνο μέσω της συλλογικής δράσης μπορούν οι εργαζόμενοι να αποκτήσουν τη δύναμη που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν το σύστημα.
Η οργάνωση των εργατών σε συνδικάτα και επιτροπές βάσης δεν είναι απλώς ένα μέσο για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας. Είναι το σχολείο του σοσιαλισμού, όπου οι εργάτες μαθαίνουν να διοικούν τις υποθέσεις τους, να αναπτύσσουν αλληλεγγύη και να κατανοούν τη δύναμή τους. Κάθε απεργία, κάθε διαδήλωση, κάθε συλλογική διαπραγμάτευση είναι ένα μάθημα στην τέχνη της επανάστασης.
Η Συνειδητοποίηση ως Καταλύτης
Η ενεργός συμμετοχή δεν είναι μόνο ζήτημα πράξης, αλλά και συνείδησης. Ο Λένιν τόνισε ότι χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα. Η εργατική τάξη πρέπει να αναπτύξει ταξική συνείδηση, να κατανοήσει τη θέση της στο καπιταλιστικό σύστημα και το ιστορικό της καθήκον.
Αυτή η συνειδητοποίηση δεν έρχεται αυτόματα. Απαιτεί συνεχή εκπαίδευση, συζήτηση και ανάλυση. Οι εργάτες πρέπει να μελετούν τη θεωρία του μαρξισμού, να αναλύουν τις συνθήκες της εποχής τους και να αναπτύσσουν στρατηγικές για την ανατροπή του καπιταλισμού. Η γνώση είναι δύναμη, και η επαναστατική γνώση είναι η πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει.
Η Δημιουργία Εναλλακτικών Δομών Εξουσίας
Η ενεργός συμμετοχή της εργατικής τάξης δεν περιορίζεται στο πεδίο της οικονομίας. Πρέπει να επεκταθεί σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Οι εργάτες πρέπει να δημιουργήσουν τις δικές τους δομές εξουσίας, παράλληλες και ανταγωνιστικές προς τους θεσμούς του αστικού κράτους. Αυτό περιλαμβάνει εργατικά συμβούλια, λαϊκές συνελεύσεις, και κοινοτικές οργανώσεις που θα λειτουργούν ως εμβρυϊκές μορφές της μελλοντικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι επαναστάσεις δεν συμβαίνουν εν μία νυκτί. Προετοιμάζονται μέσα στους κόλπους της παλιάς κοινωνίας. Η Παρισινή Κομμούνα, τα Σοβιέτ στη Ρωσία, οι εργατικές επιτροπές στην Ισπανία - όλα αυτά ήταν παραδείγματα του πώς η εργατική τάξη μπορεί να οργανωθεί και να κυβερνήσει τον εαυτό της. Η δημιουργία τέτοιων οργάνων σήμερα είναι απαραίτητη για να προετοιμαστεί η εργατική τάξη για την άσκηση της εξουσίας.
Η Αντιμετώπιση της Αποξένωσης
Ο καπιταλισμός δεν καταπιέζει μόνο οικονομικά την εργατική τάξη, αλλά και ψυχολογικά. Η αποξένωση του εργάτη από την εργασία του, από τους συνανθρώπους του και τελικά από τον ίδιο του τον εαυτό είναι ένα από τα πιο καταστροφικά αποτελέσματα του καπιταλιστικού συστήματος. Η ενεργός συμμετοχή στους αγώνες της τάξης του είναι το αντίδοτο σε αυτή την αποξένωση.
Μέσα από τη συλλογική δράση, ο εργάτης ανακαλύπτει ξανά την ανθρωπιά του. Βρίσκει νόημα και σκοπό πέρα από την καθημερινή ρουτίνα της εκμετάλλευσης. Αναπτύσσει σχέσεις αλληλεγγύης με τους συντρόφους του και αποκτά μια νέα αίσθηση αξιοπρέπειας. Η συμμετοχή στον αγώνα δεν είναι μόνο μέσο για την επίτευξη πολιτικών στόχων, αλλά και διαδικασία προσωπικής και συλλογικής απελευθέρωσης.
Η Αντιμετώπιση της Καταστολής
Είναι αναπόφευκτο ότι η αυξανόμενη ενεργός συμμετοχή της εργατικής τάξης θα αντιμετωπίσει την καταστολή από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα βίαιης καταστολής εργατικών κινημάτων. Ωστόσο, η καταστολή δεν πρέπει να οδηγήσει σε παραίτηση, αλλά σε περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση και οργάνωση.
Η εργατική τάξη πρέπει να αναπτύξει μηχανισμούς αυτοάμυνας και αλληλεγγύης για να αντιμετωπίσει την καταστολή. Αυτό περιλαμβάνει νομική υποστήριξη, οικονομική βοήθεια για τους διωκόμενους συντρόφους, και στρατηγικές μη-βίαιης αντίστασης. Κάθε πράξη καταστολής πρέπει να μετατρέπεται σε ευκαιρία για μαζική κινητοποίηση και αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου του αστικού κράτους.
Η Οικοδόμηση Διεθνούς Αλληλεγγύης
Ο καπιταλισμός είναι ένα παγκόσμιο σύστημα, και ως εκ τούτου, ο αγώνας εναντίον του πρέπει επίσης να είναι παγκόσμιος. Η ενεργός συμμετοχή της εργατικής τάξης πρέπει να υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα και να οικοδομεί δεσμούς διεθνούς αλληλεγγύης. Αυτό δεν είναι απλώς ένα ηθικό καθήκον, αλλά μια πρακτική αναγκαιότητα στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Οι εργάτες πρέπει να ανταλλάσσουν εμπειρίες και στρατηγικές με τους συντρόφους τους σε άλλες χώρες, να οργανώνουν διεθνείς καμπάνιες και να συντονίζουν τις δράσεις τους ενάντια στις πολυεθνικές εταιρείες. Η παλιά κραυγή "Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!" είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Η Αντιμετώπιση των Νέων Προκλήσεων
Η σύγχρονη εποχή φέρνει νέες προκλήσεις που απαιτούν καινοτόμες μορφές ενεργού συμμετοχής. Η αυτοματοποίηση, η ψηφιοποίηση της εργασίας, η κλιματική κρίση - όλα αυτά αλλάζουν το τοπίο του εργατικού αγώνα. Η εργατική τάξη πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτές τις νέες συνθήκες, αναπτύσσοντας νέες μορφές οργάνωσης και αγώνα.
Για παράδειγμα, η οργάνωση των εργαζομένων στην gig economy απαιτεί νέες προσεγγίσεις που ξεπερνούν τα παραδοσιακά μοντέλα συνδικαλισμού. Η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης απαιτεί τη σύνδεση του εργατικού κινήματος με το περιβαλλοντικό κίνημα. Η ενεργός συμμετοχή σήμερα σημαίνει επίσης την ανάπτυξη εναλλακτικών οραμάτων για μια βιώσιμη, σοσιαλιστική οικονομία.
Η ενεργός συμμετοχή της εργατικής τάξης δεν είναι απλώς ένα μέσο για την επίτευξη πολιτικών στόχων. Είναι η ουσία της επαναστατικής διαδικασίας, ο τρόπος με τον οποίο η εργατική τάξη μεταμορφώνει τον εαυτό της και την κοινωνία. Μέσα από τη συλλογική δράση, τη μελέτη και τον αγώνα, οι εργάτες δεν κερδίζουν απλώς έναν κόσμο - κερδίζουν τους εαυτούς τους.
Ο δρόμος προς την απελευθέρωση είναι μακρύς και δύσκολος, γεμάτος εμπόδια και κινδύνους. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος που αξίζει να βαδίσουμε. Όπως έγραψε ο Μπρεχτ: "Αυτοί που αγωνίζονται μπορεί να χάσουν. Αυτοί που δεν αγωνίζονται έχουν ήδη χάσει." Η ενεργός συμμετοχή της εργατικής τάξης είναι η πυξίδα που θα μας οδηγήσει στο μέλλον που ονειρευόμαστε και που δικαιούμαστε.
